****මැදියම**** කෙටි කතාව ,

****මැදියම****  කෙටි කතාව
,
,
,
නිවසේ දොරට තදින්ම ගසන හඩට අවදි වුනු  සුමිත්  සාලයේ විදුලි බල්බය දල්වමින් දොර වෙත ගියේ
’’කවුද මේ මහ රෑ දොර කඩන්න හදන්නේ’’ යැයි අසමිනි..

’’ මම පියල් බං.. ’’ දොරෙන් පිටත හිද පිලිතුරු දුන්නේ පියල් විසිනි..

’’ ඇයි බන් මේ හදිස්සියක්ද ?.. ගැනිට අමාරුයි බන් වීල් එක අරන් හොස්පිට්ල් යමන්කො ඉක්මනට’’

පියල්ගේ මුලු ඇග පුරාම දිව්වේ මහන්සිය නොව කලබලකාරිත්වයයි..

’’වීල් එකට යමන් මන ශර්ට් එකක් දාන් එන්නම්.. ’’ පියල්ව ත්‍රි රොධ රතය වෙත යැවු  සුමිත් මිනිතුතුවට දෙකට ඇද සිටි කලිසමටම ටි ශර්ට් එකක් ඇදගෙන ආවේ නිව‍ේ විදුලි පහන් නිවා දමා දොරද වසමිනි..

’’ ගොඩක් අමාරුයිද බන්..’’ ත්‍රි රෝද රතය පනගන්වාගත් සුමිත් පියල්ගෙන් අසන්නට වුනි..

’’ ඔව් බන් ලමයා හම්බෙන්න වගේ..’’  පියල් තවමත් හති අරමින් ම පවන්නට විනි.. ඉන් සුමිත්ට පැහැදිලි වුනේ පියල් දිවගෙන ආ ඇති බවයි..

’’ හරි හරි බය නොවී හිටපන් ඉක්මනට යමු ’’

කඩිනමින්ම පියල්ගේ නිවස  වෙත  රතයේ ම ගිය ඔව්න් දෙදෙනා පියල්ගේ බිරිදව දෙදෙනාගේම වීර්යයෙන් රතයට නංවා ගතී..

’’අනේ පියල් .. ම්ම්ම්ම්මහ් මට අමාරුයි... ’’ චාරුනී කිවේ අමාරුවෙන් කෙදිරි ගාමිනි..

’’ හරි හරි චාරුනි ඉවසන් ඉන්න ඉක්මනට හෝපිට්ල් එකට යනවනේ .. තව ටිකයි ’’

එසේ කියු පියල් චාරුනිගේ හිස අතගාමින් ඇයව සැනසවීමට මහත් වෙහෙසක් දැරුවේය..

නමුත් චාරුනි දිගටම කලේ අපහසුවෙන් කෙදිරි ගෑම පමනි..  චාරුනිගේ අපහසුව පියල්ටද දරා සිටීමට නොහැකිම තැන

’’ සුමිත් ඉක්මනට යමන් බන්´’’ අමාරුවෙන් බෙරිහන් දෙන චාරුනිගේ හඩ ඇසෙන සැම මොහොතක් පාසාම සුමිත් අතින් ඇක්සලේටරය කැරකුනා මිසක ලිහිල් වුයේ නැත.. ඇක්සලේටරය දිය හැකි උපරිම සිමාවටත් පසු සුමිත් උත්සහ දැරුවේ තවත් වේගයෙන් ධාවනය කිරීමටයි..  ලගම රොහල වුනේ මාරස්සන මහ රෝහලයි.. සුමිත්ගේ උත්සහය වුනේ එම රොහලට ඉක්මනින්ම ලගා වීමටයි..  නමුත් පාරේ තිබුනු අබලන් බාවය හා ලග ලග කදුකර ප්‍රදේශයක් හෙයින් ලග ලග වැටුනු වංගු නිසා  වේගයට බාධා විය.. නමුත් මාර්ගය හුරු නිසාවෙන් සුමිත් එය වැඩි බාධාවක් නොකරගත්තේය.. වලවල් වලට වැටීම නිසා ඇති වු සෙලවීම් ගැබිනි චාරුනීට ගෙන ආවේ දරාගැනිමට නොහැකි තරමි වේදනාවකි.. කෙසේ නමුත් ඇය ඉවසාගෙන සිටිමට මහත් ප්‍රයත්නයක් ගත්තාය.. රෝහලට ගිය පසු තත්වය හදුනාගෙන වහා ක්‍රියාත්මක වු රෝහල් කම්කරුවන් සහ හෙදියක් විසින් චාරුනිව ‍ටොලියක කා රෝහල තුලට ගෙන යද්දි පියල්ද ඒ පසු පසින් යන්නට විනි.. ත්‍රි රෝධ රථය රෝහල ඉදිරියෙන් පසෙකට කල යුතු නිසා සුමිත් ත්‍රි  රෝද රතයෙහිම නැවති එය පසෙකට කර බැස රෝහල තුලට යන්නට විනි..

ටික මොහොතකට පසු මුහුන පිසිමින් සුමිත් දෙසට ආ පියල් ’’ චාරුනිව ඔපරේශන් එකට ගත්තා.. මම ඉන්නම් දැන් උඹ පලයන්.. මම උඹට හෙට සල්ලි දෙන්නම්.. ලොකු උදව්වක් බන් උඹ කලේ.. උඹට පින් මචන් ’’ පියල්ගේ වචන තුල ති‍බුනේ චාරුනි කෙරෙහි ඔහු තුල තිබුනු අසීමිත වු ආදරයයි..

’’ අයියො බන් හදිස්සියකට නැති මිනිස්සුන්ගෙන් වැඩක් තියනවද? ඕන නම් කියපන් මම ඉන්නම් උඹත් එක්කම එලි වෙනකම් හරි ’’  සුමිත් පවසා සිටියෙ පියල්ගේ උරහිසෙන් අල්ලා සොලවමිනි..

’’ නැ බන් සුමිත් උඹ පලයන් දැන්.. මේ කරපු උදව්ව කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නැ ’’

සුමිත් සිටි වෙහෙස සහ නිදි මත නිසා ඔහුටද ඉක්මනින් නිවෙසට යෑම අවශ්‍ය වුනි. ඔහු පියල්ගෙන් සමුගෙන ත්‍රි රෝධ රතයේ නැග ආපසු යැමට පිටත් වුනි.. රෝහල පසු කර මීටර් කිහිපයක් ඉදිරයට එද්දි එක් කාන්තාවක අත දිගු කරමින් සුමිත්ව නතර කලේය.. අයි‍යේ මාව කන්දෙ හන්දියෙන් දාන් යන්න පුලුවන්ද .. ඇය ආවේ ඉදිරියටයි.. නමුත් ඇය දැන් යමු කියන්නේ ආපස්සටයි..  ඇග වැසෙන පරිද්දෙන් සුදු ඇදුමකින් සැරසුනු කොන්ඩය විදාගත් ඇය පිලිබදව සුමිත්ගේ සිතට නැගුනේ චකිතයකි..

ඇයව ඇරලීමට හැකියාව  තිබුනත් සුමිත් බොරුවක් ගොතන්නට විනි.. ’’මම එච්චර දුර යන්නේ නැ නංගි.. වෙන වීල් එකක් හම්බෙයි ඔයාට..’´ එසේ ‍ කියු සුමිත් ඇයව මහගහරිමින් යලි රථය පන නංවාගෙන ඉදිරියට ධාවනය කරන්නට විනි.. ’’මේ මහ රැ මොන කෙල්ලද තනියම පාරේ යන්නේ..’’ සුමිත්ගේ සිත ප්‍රශ්න කරන්නට වු නිසා සුමිත් තම ජංගම දුකතනට ගෙන වේලාව පරික්ශා කර බැලද්දි  වේලාව මැදියම් 12 වීමට තවත් මිනිත්තු 15ක් ඇති බව පෙනී ගියේය.. එක් වංගුවකදී සුමිත්ට පැති කන්නාඩියකින් පි‍ටුපස බලද්දි සුමිත්ට පෙනුනේ ඔහු මගහැර ආ තරුණිය පිටුපස අසුනේ වාඩි වී පැමිනෙන බවයි.. ක්ෂනයෙන්ම ඔහුගේ දැස් විසල් වී හදවත නැවතී ගියාක් මෙන් විනි.. නැවත ගැහෙන්නට පටන් ගත්තේ පෙරටත් වඩා වේගයෙනි.. එහි හඩද සුමිත්ට යන්තමට මෙන් ඇසෙන්නටද විනි.. රිය පැදවීමටද අපහසු වන්නාක් මෙන් හැගෙන්නට වු නිසා ත්‍රි රෝද රතයේ වේගය අඩු කල ඔහු පිටුපස හැරෙමින්

’’ ඔයා ’’  යැයි පැවසුවත් පිටුපස අසුනෙහි කවුරුත් වුයේ නැත.. එය ඔහුගේ හදවතේ ගැස්ම තව දුරටත් වේගවත් කලා මෙන්ම ඇගේ රෝමද කෙලින් කරවන්නට විය..

’’ ඒ කවුද? හොල්මනක්ද ? හිතේ ඇදිච්චි නිකම් රූපයක් ද ’’ සුමිත්ගේ හිත දහසක් පැනයන්ගෙන් පිරී ගියේය.. ට

දැත් දෙපා පන නැතිවෙන්නාක් මෙන් හැගෙන්නට වුනේ ගම්වැසියො සුමිත් ආ ප්‍රදේශයේ මෝහිනී යැයි යකින්නක් ගැන කියු කතා එකින් එකටම සිහි වෙත්දී ය. සුමිත් ඉදිරි අසුන ය‍ට වු වතුර බොතලය ගත්තත් එහි ජලය වුයේ උගුරු දෙකක් පමනක් බව ත්‍රි රෝධ රතයේ  තිබු එලියෙන් ඔහුට පෙනිනි.. ඉන් එක් උගුරක් මුකයට හලා ගෙන වියලී ගිය දෙතොල තෙමාගෙන අ‍නෙත් ටික මුහුනට හලා ගත්තේය .. ඉන්  පසු දෙ අතින්ම මුහුන පිස නැවතත් ඉදිරි අසුනේ හිද ගත්තේ ’’නිදි මතට මැවෙන විකාර.. ‍ මම බොරුවට බය වෙනවා’’´සිතන්නට විනි..

ප්‍රදේශය පුරා මැවුනු ඝන අන්ධකාරය මුස්පේන්තුවේ තනුව වයද්දී ඊටත් වඩ බියන්කර ලෙස මොහොතකින් බල්ලන් තිදෙනෙකුගේ උඩු බිරීමක් ඇතින් ඇසෙන්නට විනි.. තවත් කිලෝමීටරයකට මෙපිට මනුශ්‍ය වාසයක් නුවු බැව් හොදින්ම දන්නා සුමිත් හදවත වේගයෙන් ගැහෙද්දීම රිය පනගන්වන්නට කික් කලේය්. නමුත් එය පනගන්වා ගැනීමට නොහැකි විනි.. යලිත් නැවී කික් එක අතට ගනිත්දි වම් පස පැතති කන්නාඩියෙන් සුමිත්ට නැවත අර තරුනියම පෙනිනි ක්ශනිකවම ඒ පිටුපස බැලු  සුමිත් ට එහි කිසිවෙකු නුවුනු බව පෙනෙන්ටට විනි.. දැස් තදින්ම වාගෙන මොහොතකට පසු නැවතත් විවරකරගෙන පැති කන්නාඩියෙන් බලද්දී සුමිත්ට පෙනුනේ එම තරුනීයගේ ලෙයින් වැසුනු මුහුනේ තැන් තැන් කුනු වී ඇති බවයි.. විරුපි ඒ මුහුන සහිත තරුනියගේ දෙ අත් සුමිත්ගේ ගෙල දෙසට පැමිනෙන බැව් පෙනෙන්නට වත්දි  සුමිත් රියෙන් එලියට පැන්නාද ඉබේම පැනුනාද සුමිත්ට වත් තේරුම් ගත නොහැකි විනි..

ත්‍රි රෝද රතය ඉදිරියට ගිය සුමිත් බියෙන් මෙන් එ‍් දෙස බලද්දි විරුපිනිය සිටියේ ත්‍රි රෝද රතයෙන් පිටතය.. අඩියෙන් අඩිය සුමිත් පිටු පසට තබද්දි කුඩා වලකට පාදයක් වැටුනු නිසා ශරීරය පාලනය කරගැනිමට නොහැකිව ඔහු ඇද වැටිනි.. ඇය සෙමි සෙමින් ඉදිරිය ඇදෙද්දී මුහුනෙහි හොවා ගත්තේ ඉතාමත් අප්‍රසන්න සිනහවකි ...

’’හා හා හා හා නැවතියන්  උඹට මගෙන් බේරෙන්න බැ ’’  ඇය ගේ හඩ සුමිත්ගේ සවන් තුලින් ශරිරය තුලට ඇතුල් වි සුමිත්ව වෙවිලවා දමද්දි සුමිත්ගේ කලිසම මුත්‍රාට වලින් තෙත් විනි.. පි‍ටට ඉනු දහඩිය පිටෙන් බේරි පහලට ගලන්නට විනි.. මුලු ශරිරයම මුත්‍රා වලින් සහ දහඩියෙන් තෙත්ව ඇත.. නැගිටිමට වෙර දැරුවත් එය සඵල උත්සහයක් නොවිය.. සුමිත්ට දැනුනේ අසරන කමයි.. ’’ලේ රසට මං ආසයි’’  විරුපිනියගේ හඩත් සමගම ත්‍රි රෝධ රතයේ දැල්වුනු විදුලි පහන්ද එක විටම නිවී ගියෙය.. වලාකුලු වලින් වසා ගත් සිසිගේ යන්තම් වු ආලෝකයේන් තමා වෙත ඇදෙන විරුපිනිය පෙනෙයි.. දැන් දැන්  ඇයගේ ඉතාමත් උස් හඩින් වු  අප්‍රසන්න සිනහ හඩ සුමිත්ගේ කන් තුල දෝන්කාර දෙන්නට දෙයි.. කෙසේ හෝ වීර්යය ගෙන නැගිටගත් සුමිත් පිටුපසම නොබලාම දුවන්නට පටන් ගත්තේ
’’ඉතිපි‍සෝ බගවා සබ්බ පාපස්ස ’’ එක් ගාතාවක් වත් කීමට උත්සහ කරමිනි.. නමුත් සිටි කලබලය නිසා ඒ කිසිවක් සිහියට නොනැගුනි.. ඉදිරියට දිව යන ගමනේ පිටුපස හැරී බලද්දි ඇයද සුමිත්ගේ පසු පස්නිම පැමිනෙන බව පෙනෙයි..

’’මාව බේරගනිල්ලා.. කවුරුත් නැත්දො’’ සුමිත් හඩනගා එසේ පවසද්දී

විරිපිනිය ’’හා හා හා හා හා ’’ ලෙසින් හඩ නගමින් සිනහ වෙයි..
වීශාල සුලගක විත් මාර්ගය දෙපස ගස් ඒ මේ අත වැනෙත්දී ඒ සුලගත් සමගම ආ පුළුටු ගද  සුමිත්ගේ හදගැ‍ස්මෙහි වෙගය වැඩි කිරීමට තව දුරටත් සමත් විනි..

සුමිත් නැවතත් පාරේ ඇද වැටිනි..

කල කිසිවක් නොමැතිම තැන සුමිත් තදින් දෑස  ව‍සාගෙන දෙදනිස්  අතර හිස සගවා ග‍ත්තේ මාර්ගයෙහිම ගුලි වී නිදා ගන්නා අතරේය..

මොහොතකට පසු හැමු සුලගෙහි හඩද විරුපිනියගේ සිනහ හචද නැවතිනි. සුමිත්ගේ සිතට යන්තම් සැහැල්ලුවක් දැනුනාත් සමග නැවත තිගැස්සි ගියේ පි‍ටට තට්ටු කරනවා දැනිමෙනි. සුමිත් තවත් තදින් දැස් වසාගෙනම ගුලිවී  ඉද්දි ..  ඇසුනේ

’’පුතා ... නැගිටින්ට .. හිනෙන් බය වෙලාද කැගහන්නේ ’’ හඩ සුමිත්ගේ මවගේයි ..

’’සුමිත් මේ වතුර එක බීලා පන්සිල් අරන් නිදාගන්න ... ඒක හීනයක්’’  මවගේ කරුනාබර වචන සුමිත්‍ට ගෙන ආවේ සුමිත්ට පැවසීමට නොහැකි තරමින් වු සැහැල්ලුවකි..

ඇද සුමිත් අතින් ඇත වි ඇත..  එමෙන්ම මුලු ගතහෙමි වුයේ දහඩියයි..  සුමිත්ගේ හිත තවමත් ගැහෙමින් පැවතිනි.. වතුර උගුරු කිහිපයක් බි සිදුවු දෙය ගැන ඇදෙන් බැස සුමිත් කල්පනා කරන්නට විනි..

තමන්ට දුටු සිහිනයෙහි තේරුම කුමක් දැයි සුමිත් සිතින් සිතන්නට විනි...



පසු දින උදැසන ත්‍රිරෝද රත ගාලෙහිදි සුමිත්ට මුන ගැසුනේ පියල්වයි..
’’ගුඩ් මොනිම් මචන් ,,

’’ගුඩ් මොනිම් පියල් ’’ සුමිත්  සිනාමුසු මුහුනින් එසේ කිවත් අලුයම දුටු සිහිනය නිසා ඔහු තවමත් සිටියේ තැතිගෙනය..

’’උඹෙ නම්බරේ දිපන්කෝ ...සුමිත් හෙට චාරුනීව ඉස්පිරිතාලේ එක්කන් යන්න දින තියෙන්නේ ..’මන් ලග උඹෙ නම්බරේ නැ.. දියන්කෝ... හෙට යන්න තිබුනට කොයි වෙලේ යන්න වෙයිද දන්නේ නැ බන්.. උඹ දන්නවානේ ඉතින් බඩ දරු අම්මා කෙනෙක්ව බලාගන්න එක කොච්චර වගකීමක්ද කියලා ’” චාරුනීව රෝහලට රැගෙන යායුතු යැයි කියද්දී තවත් තැතිගත් සුමිත්

’’අඩේ මේ පියල් .. මට සල්ලිත්  එපා .. චාරුනීව දැන්ම එක්කන් යමු හොස්පිට්ල්...  නැගපන්කෝ වීල් එකට යමන් යමන් ’

’’ඒ මොකටද බන් හෙටනේ යන්න තියෙන්නේ’’ පියල් ඇසුවේ සුමිත් ගේ හදිසි ප්‍රතිචාරය නිසා වික්ශිප්ත වීය..

’’නැ බන් ඔය කිව්වට දවසක් වත් කලින් යන එක හොදයි.. අනික රැ යන්න වුනොත් එහෙම මේ පාරවල් වල උඹට තේරෙනවනේ .. මට සල්ලිත් එපා බන් මම කියනවට යමන්කෝ ’’ 

සුමිත්ගේ බලපැම නිසාම චාරුනීව දවල් වන විටම රෝහල රැගෙන යාමට සිදුවිනි..

****පසුදින*****

හිරු එලිය අහස් කොනින් කාන්දු වෙන්න ඇරඹෙද්දි කුකුලා හඩලන්නට විය. ඒ හඩට  සුමිත් අවිදිවිය..

සුළු දිය බැම සදහා වත්තේ කොනකට යන සුමිත්ට පෙනුනේ ඇතින් තමන්ගේ නිවස වෙත ඉක්මන් ගමනින් පා තබන පියල්වයි..

’’මොකෝ  පියල් කුකුලාත් අතින් අරන්ම හදිස්සියක්වත්ද’’

’’ මචං සුමිත් උඹනම් දෙයියෙක් නෙවෙයි දේවලයක් බන් චාරුනීට ඊයේ රැ අමාරු වෙලා ලමයාව හම්බ  වෙලා  බන් ’’
’’ නැ කවුද උඹට කිව්වේ ’’

’’ අම්මත් ගිහින් ඉස්පිරිතාල නැවතුනා තනියට හවස.. මට ඊයේ රැම කෝල් කලා එලිවෙනකම් ඉවසිල්ලක් නැ බන් ලස්සන කොලු පැටියෙක්ලු.. උඹට කරදරයක් නැත්තම් යමන්කෝ දැන්ම මගින් අපි තේ එකක්වත් බොමු ’’  පියල් පිය සෙනෙහස පපු තුරුලෙහි රන්දාගෙනම එසේ පවසන්නට විනි..

_නිමි-

ගයාන් ධනු

   *** කාලකන්නියා ***  කෙටිකතාව 

                      *

                      *

සීතල සුලන් ගත වැදුනු මිහිර විය.යකින්නිගේ අව්ව හවස් කාලය චමත්කාර කල නෙතක රසදුනක්ම විය.

ලා රතු පාට ඉර එලිය වැටි ගල් වල හැපි හැපි පෙන කැටි නංවමින්  ගලාගෙන ගිය  දිය පහර මැද නාමින් සිටි ඇය අප්සරාවියක් බදුය.. තෙත් වුනු දිය රෙද්ද ඇගට ඇලි ඇගේ හැඩ මතු කරයි.. නිරුවත් සමට ලා රතු හිරු චලිය වැදි ඇය දිලිසෙද්දි ඇය දෙසම නෙත් යොමා සිටි කුමාර ඇද සිටි සරම වත්තම් කරගෙන සිටියේ යම් වෙහෙසක් දරමිනි..

’සරම කැහැපොට ගහගත් ඔහු දනිස් වලට බර දි හිදගත්තේ වැටී තිබින් ගල් අහුරක් අතකට ගනිමිනි..

කුඩා ගල් කැට  වලින් නනා හිටි නදිට රිදෙන නොරිදෙන තරමට පහර දෙන්නට විය..

“’ අනේ ඌයි කුමාර අයියේ ඕක නවත්ත ගන්නකෝ”

“අනේ ගොඩක් රිදුනද මගේ රත්තරංට  “  ඔහු එසේ කියයමින්ම තවත් ගල් කැටයකින් ඇයට දමා ගසන්නට විය

“අනේ ඔය ඉතින් නිකන් ඉන්නකෝ “

“’නිකන් ඉන්න තමායි මාත් මේ පෙරුම් පුර පුර ඉන්නේ.... යමුකෝ ගෙට ‘”

“අපෝ  මහ....  ටිකක් සංවර වෙන්න ලමයා සංවර වෙන්න “

“මගේ අඹුවත් එක්ක මං මොන සංවරයක්ද?”

“ඔයා නම් හරි නරකයි කුමාර අයියේ”

“නදි “

“ම්ම් “

“අමිලයව හැම වෙලේම මතක් වෙනවා නදි  මගේ හිතට මහ බරක් මේක... මම ඌට කලේ ‍කරන්න පුලුවන් ලොකුම ද්‍රෝහි කම. “

“කුමාර අයියේ දැන්වත් අමිල අයිය ගැන හිත හිත දුක් වෙවි ඉන්න එක නවත්වන්න “

“අමිල අයියට හොදට මොලේ තියනවා.. එයා තේරුම් ගන්න ඇති මට එයත් එක්ක ඒ විදියට දීග කන්න බැරි විත්තිය..”

“ඔයාගේ පැත්තෙන් ඔයා සාධාරණ වුනාට මගේ හොදම යාලුවා අමිල.. මිනිස්සු දාහක් අතරින් මනුස්සයෙක් කියලා කියන්න පුලුවන් මනුස්සයෙක්ට මම කරපු බලු වැඩේ මගේ මුලු හිතම පාරනවා කෙල්ලේ

මට ඌ ලග දන ගහන් වැටිලා සමාව ගන්න හිතෙනවා වෙලාවකට “

“ඒත් ආදරේ ලග මම ගොඩක් අසරණයි නදි..”

“කුමාර අයියේ අමිල අයියා ගැන හිත හිත ඉන්න එක නතර කරන්නකෝ

ඔයාට වඩා මට දුකයි ... ඒත් මම හීන මවපු මගේම ලෝකයක් තියනවා ..

මට ඒ ලෝකේ එයත් එක්ක ගොඩනගන්න බැ .. ඒකයි මම ඔයත් එක්ක ආවේ”

නදි කියපු ඒ කතාවට  කුමාරව ගොලු වෙලා ගියත් කුමාර හිතින් ඇතකට පාවෙලා ගියා..

ඒ ලස්සන අතිතෙකට 

වරක්”,,,

ආදර සම්බන්දතාවයක් බිද වැටි හිතින් වැටුනු  කුමාර ලිදකට පනිද්දි

ඒ ලිදටම පැනලා කුමාරව බේරගත්තේ අමිල..

පසු දින උදෑසනම කුමාරව මුන ගැසීමට ගිය අමිල කුමාරගේ කම්මුල ට පහරවල් කිහිපයක් ගසමින්

“”මිනිහෝ ජිවිතේ ගොඩක් ලොකුයි නිකරුනේ උඹ ගැන හිතන්නෙවත් නැති කෙල්ලෙක් හින්දා නාස්ති කරගන්න එපා .. උඹ මැරිලා ගියා නම් උඹ හිතනව ඔකි උඹේ මිනිය බදාගෙන අඩයි කියලා පිස්සෙක් වෙන්න එපා යකො..

උඹව වදපු අම්මටයි තාත්තටයි දුකක් දෙන්න එපා

ඔය දුක දවස් දෙකයි නැත්තම් තුනයි

ඒතු උඹ ඊයේ මැරිලා ගියානම් උඹෙ අම්මයි තාත්තයි ජිවත් වෙනකම් මැරි මැරි උපදිනවා. තො වගේ මැටි මෝලෙක් උපද්දලා විදින දුකට.””

“සොරි මචන් මම හිතුවේ මං ගැන විතරයි ... ඒකි කොහොම වුනත් මම බොක්කෙන්ම ලව් කලානේ බං.

ඉතින් මම කොහොමද බන් ඒකි වෙන එකෙක්ගේ අතේ එල්ලිලා යද්දි හිත හදාගෙන බලා‍ගෙන ඉන්නේ...”

“දැන් ඔවා අමතක කරපන් කුමාරයා මිනිසුන්ට ඔයිට වඩා දේවල් නැතිවෙනවා .. ඒත් ඒ මිනිසු මැරෙන්නේ නැනේ මොන කට්ටක් කාගෙන හරි ජීවත් වෙනවා..”

කුමාරගේ හිත හැදිමට අමිල ඒ තරම් කාලයක් ගත වුයේ නැත..

ගමේම කීර්තිය දිනා සිටි කුමාර සහ අමිල යන මිතුරන් දෙදෙනා හුදෙක් කාලය ගතකලේ එකටමයි.

එකම පාසැලක එකම පන්තිය ඉගෙන ගත් ඔව්න් දෙදෙනාගෙන් අමිල අධ්‍යාපනයට තරමක් වැඩි නැඹුරුවක් දැක්වු නිසා අමිලට සරසවි වරම් ලැබුනි. කුමාර රැකියාවකට යොමු වන්නට විය.

සරසවි ගිය අමිල අවුරුදු තුනකින් නැවත ආවේ අධ්‍යාපන කටයුතු පසෙකින් තබා හදිසියෙම් විවාහ වු නදි සමගයි..

එසේ පැමින සතියක්වත් ගත වීමට මත්තෙන් අමිලට වම්  අත හා වම් කකුල  අහිමි වුනේ කෝච්චියට හසු වී මෙනි..

අමිල ජීවත්වෙන්නේද පෙර කර තිබුනු පිනකටයි.

අමිලටද සාත්තු සප්පායම් කරමින් නිවෙස නඩත්තු කරන්නට වුනේ නදීටයි..

මාස ගනනාවක් මුලුල්ලේ පාද අහිමිව සිටි අමිලද අමිලගේ මවද ජීවත් කලේ නදි විසිනි.

අමිලගේ සැප දුක් සොයා බැලිමට ආ කුමාරට නදි ගැන හිත ‍ගියේ එහිදි ය. නදිටද කුමාර ගැන හිතත වැටුනු නිසා ඔව්න් දෙපලගේ හිතවත් කම ආලවන්තකමක් දක්වා දුර යද්දි කාටත් හොරෙන් නදි සහ අමිල ගමෙන් පිටමන් වෙන්නට විය..

කුමාරගේ මතක පොතෙන් කුමාරව යලි පියවි ‍ලෝකයට ආවේ නදීගේ කැ ගැසීමෙනි

“කුමාර අයියේ ඔය තුවාය දාන්න “

****************************

****************************

කුමාර හා නදි දෙදෙනා මෙසේ  සෙනෙහසින් දීග කනවිට නදි ගැබ්බර වන්නට විය.

කුමාර නොදැන සිටි පවුලේ රොගයක් නිසා කුමාරව රෝහල් ගත කිරීමට සිදුවුනේ වකුගඩුවක් නරක් වීමෙනි.

නදිට ආයෙමත් සිදුවුනේ අමිලට මෙන් කුමාරටද සාත්තු කිරිමටයි..

මාස තුනක කලලයක් කුසෙහි දරන් ඇ ගිලන්ව සිටි කුමාරට වියදම් කලේ මසා ගත් පා පිස්නා විකිනීමෙනි.

සැම විටම කුමාරට සිතුනේ යහලුවට කල ද්‍රෝහි කම නිසා තමන්ට මෙසේ සිදු වුන බැව් ය.

වකුගඩුවක් ඉවත් කල කුමාර ජිවත් වුනේ එක වකුගඩුවකිනි

ඉන් පසු දොස්තරවරුන්ගේ මතයට අනුව අනෙක් වකුගඩුවද ක්‍ර‍මයෙන් නරක් වී යමින් තිබුනි‍. රෝහලේ  සිටි කුමාර නිසා නදි දවස ගෙව්වේ හැඩු කදුලෙනි.. පත්තර වලට වකු ගඩුවක් ඉල්ලා දැමු දැන්විම දුටු අයෙක් නොමිලේම වකුගඩුවක් පරිත්‍යාග කර තිබුනි. කුමාරට ජිවත් වීමේ බාග්‍ය ලැබුනි.  සුවවිමෙන් පසු කුමාර  නැවතත්  රැකියාව සදහා පිටත් විය.  

නදි කුඩා දියනියක් ලෝකයට බිහි  කරන්නට විය.

කදුලු වලින් තෙත් වුනු කුමාරගේ සහ නදිගේ ලෝකය එලිය කලේ මේ සිගිති දියනියයි...

*************************

*************************

පොලිස් පරික්ශක නුවංගි තමා අතට පත් වුනු බෑගය පරික්ශා කිරිමේදි එහි තිබි දින පොත් කිහිපයක් ගෙන කියවීමට පටන් ගත්තේය. වසර ගනනාවක සිට ජීවිත කතාව දින පොත්වල ලියා තිබුනේ අමිල විසිනි.

උසස් පෙල ජය ගෙන අමිල සරසවි බිමට ඇත.

මුල් කාලයේ ඔහුට මිතුරන් හිද නැත.. ඔහු තම මිතුරා ලෙස තෝරාගෙන ඇත්තේ තමන්ගේ දින පොතයි..

ඔහු පිටුවක එය මෙසේ කටහන් කර තිබුනි..

“දනි නුඹ මගේ තනිකම

දරයි නුඹ මගේ පාලුව

මිතුරෙක් නුවුනු සරසවියේ

රහස් රකින මගේ රහස් මිතුරාද

පාලුව නිවන මගේ හොදම මිතුරාද

නුඹයි මගේ දිනපොත.....”

වසර දෙකක් යන තුරුම හොදින් අධ්‍යාපනයෙහි නිරත වුනු අමිල සරසවියේ මිතුරන් අතරද ‍හොද නමක් දිනාගෙන තිබුනු සහ අනෙක් අයට නැතුවම බැරි මිතුරෙක්ද වි ඇත. ඉක්මනින් හිත උනුවන ඔහු යහලුවන්ට උදව් කල අවස්තාද යහලුවන් නිසා තමන් අමාරුවෙ වැටුනු අවස්තාද ඔහු දිනපොතේ සටහන් කර තිබුනි.

නමුත් එක් පිටුවක වෙනස්ම දෙයක් ගැන ලියා තිබුනි.

ඒ එක් තරුණියක් ගැන පද පෙලකි...

“සරසවියට පැයු පුන් සද - අදද ආවෙ මෙහෙට

එයි ‍මගේ නෙතු නුඹ පසු පස - ඇයිද නොදනිමි මම

දෙවගනකගේ බැල්ම - මත් කලා මගේ නෙතු යුග

ඇයිද මේ මගේ හිත - කිටි කිටි ගාන්නේ මෙහෙම “

ඉන්පසු මාස ගනනක් තිස්සේ ඇය හා සුහදත්වයක් ගොඩනගා ගනිමින් මිතුරන් වශයෙන් ඇසුරු කිර හොදන්ම දැන හදුනාගත් පසු අමිල නදිගෙන් ප්‍රේමය විමසා තිබේ නමුත් ඇය කිහිප වරක්ම ප්‍රතික්ශේප කර ඇති විට ඔහු සිතින් කඩා වැටුනු බව දින ‍පොතේ පිටු ගනන් ලියා ඇත.

“නදි මම ඔයාගේන් තව ලක්ශ වාරයක් අහනවා

ඔයා ඒ ලක්ශ වාරෙම මාව පිලිගත්තේ නැතත් මම අහනවා

ආදරේ තේරුම්ගත්තු ඔයා අනිවාරයෙන්ම මට කැමතිවෙයි....

කුලුදුලේම ඇති වේච්චි ආදරේට ඔයා හිතන්නෙවත් නැති තරමටම මම ආදරෙයි රත්තරනේ...”

ඉන් මාසෙකට පමන පසු නදි අමිලට කැමති වි ඇත

මාස 8ක් පමන ප්‍රේම කිරිමෙදි නදිගේ නිවසින් වු බලකිරිමක් නිසා මොවුන් දෙදෙනාට රහසේම විවාහ වීමට සිදුවිය. අධ්‍යපනය මගනතර කරමින් ඔව්න් ආවේ අමිලගේ නිවෙසටයි.

සතියකින් පමන රැකියාවක් සදහා ඉන්ටර්විව් එකට ගිය අමිල දින සති‍ දෙකකට පමන පසු යලි නිවසට පැමින ඇත්තේ අතක් හා කකුලක් අහිමිවයි.

තමන්ට හා තමන්ගේ මව්ට සාස්තු කරමින් රැකියාවක්ද කරන නදි ගැන ඔහු දින‍පොතේ පිටුවක මෙසේ ලියා ඇත‍‍..

“එදා මට මෙහෙම නොවි මැරිලා ගියානම් කියලා හිතෙනවා රත්තරං

ඔයා විදින දුක මට පෙනෙනවා

අතකුයි කකුලකුයි නැති මට ඔය හැටි ආදරේ කරන්න එපා නදි

ඔයාට යන්න ඔනේ කියලා හිතෙනවනමි යන්න නදි

ඔයා මගෙන් ඇතට ගිහින් සතුටින් ඉන්නවානම් මම ගොඩක් සතුටු වෙනවා රත්තරං

ඒත් මං වෙනුවෙන් මෙච්චර නැහෙන ඔයාට ඔයා වෙනුවෙන්වත් පලයන් කියන්නේ කොහෙමද  මං ..

මම ගොඩක් අසරණයි රත්තරං 

දෙවියෝ කියලා කවුරුත් නැ හිටියනම් අපිට මෙහෙම වෙන්නේ නැ...”

ඉන් මාස කිහිපයකට පසුව නදි හා කුමාර යන දෙදෙනා හොරෙන්ම ගොස් ඇති බව ලියා තිබුනු අතර

අමිල එයට තරහක් නුවු බව සදහන් කර ඇත්තේද දෙදෙනාට වෙන වෙනම ලියන ලද කවි පෙලකිනි

“ නදි මාගේ පෙම්වතිය

මා පෝෂනය කල මගේ දෙවැනි මව

සමා වෙන්න මට - නුඹට ගෙන ආ දුකට

නැ තරහක් මට පියඹා ගියත් ඇතට

ලස්සන ජීවිතේ නුඹ විදගන්න සිත්සේ ඔහු සමග “’

“කුමාර, සහොදරයෙකි උඹ

කලේ ලොකු උදව්වක් මට

දනිමි හොදින්ම උඹෙ හිත ගැන

ආදරේ ලග අසරන වුනා නේද හොදටම...

රැකගනින් මගේ පන කෙන්ද

පනටත් වඩා ආදරෙයි මම ඕකිට

උඹ මගෙන් සමාගන්න දෙයක් නැත

උඹ මගෙන් පතන සමාව

මම උඹට දුනි නදිත් එක්කම ... “”

 ආදරෙන් හිටි නිසා දුකක් තියෙන මුත් නදිට හා අමිලට එක සිතින් සුබ පතන බවද එහි දක්වා ඇත.

තවද ගමේ වුන් අසන ඒවාට අමිල  තමන් කැමැත්තෙන්ම නදි කුමාරත් සමග පිටත්කර හැරි බව කියා ඇති බව දින පොතක ලියා ඇත.

මිත්රෙක් මගින් කුමාරගේ වකුගඩු  රෝගය දැනගත් අමිල කුමාරට වකුගඩුවක් පරිත්‍යාග කොට ඇත්තෙ නම් ගම් වසන් කරමින්ය..

දින පොත් පිටුවක මේ ගැනද සදහන් කර ඇති අතර පොලිස් පරික්ශක නුවංගේ නෙතු තෙත් කල සටහනක් විය.

“ උඹට මතකද  කුමාර

ඒ කාලේ අඹ ගස් වල පොලු ගහලා අඹ ගෙඩියක් කඩාගෙන

ඒක ගලේ ගහලා තලලා අපි කාපු හැටි

එක බත් පැකැට් එ‍ක දෙපැත්තක ඉදන් කාපු හැටි

උඹට මතක ඇති ඒත් ඒ කාලේ ගැන කතා කරන්න උඹ මගේ ලග නැනේ

අපි ඒ වගේ උඹේ ලෙඩේත් බෙදා ගමු මචන්

අතයි කකුලයි දෙකම නැති මට වඩා

උඹටයි මගේ වකුගඩුව වටින්නේ අනික උඹ ලගයි මගේ පන ඉන්නේ ....”

මෙසේ තමන්ගේ වකුගඩුවද කුමාරට ඔහු පරිත්‍යාග කර ඇත

ඉන් කාලයකට පසු අමිලගේ මව රෝගි තත්වයට පත්වි ඇත. ලනු ඇඹරිය නොහොකි නිසා අමිල නිවෙසින් පිටව ඇත්තේ කුමක්  හෝ රැකියාවක් කිරිමට හැකිවේ යයි සිතාය. නමුත් අතක් කකුලක් නැති අයෙකුට මොඩයෙක්වත් රැකියාවක් නොදෙන බවද ඇති එකම මග සිගමන් යැදිම බවද ඔහු ලියා ඇත‍‍‍...

“නැ මට පුරුද්දක් සිගමන් යැදලා ඇති

අත් පා නැත්තෙකුට වෙන රැකියාද නැති

සින්දු කියනු බැරි මට තනු ගයනු බැරි

අමිමගේ කුසගින්න තව ඉවසන්න බැරි “

අන්තිම ඩයරියේ ඉන් එහාට කිසිවක් ලියා තිබුනේ නැති අතර අවසන් පිටුවේ කවියක් සහ වෙලාවක් සමග තවත් යමක්

“ඉවසුවා ඉවසුවා දුක් ගිනි දහසක්ම

නැති වුනා නැති වුනා කරුමෙට හැම දේම

යනවා යනවා යන්නම මම නේන්නම

බලා සිටිය නොහැක මවුගේ බඩගින්න‍‍‍.....   “

                    “”  ලෝකයට මම කාලකන්නි මොඩයෙක් විය හැක

මාව මෝඩයෙක් කල ලෝකය සාධාරණද යන්න මම නොදන්නෙමි

කාලක්නි මොඩයගේ දින පොත නිමි””

_හවස 5 බදුලු කොච්චිය යට_’

ඉන් පසුව නුවංගි අනෙක් ලිපි පරික්ෂා කරන්නට විය

ඔප්පුවක් සහ කුමාරගේ නමට ලියු ලිපියක් එහි විය..

මේ වන විටත් කෝච්චියට පැන දිවි නසාගත් අමිලගේ දින පොත නුවංගිගේ දෙනෙත්වල කදුලු වගුරුවන්නට සමත්ව ඇත...

අමිල ජිවිතය දුටුවිදිය

අමිලට ලැබුනු දේවල්  

අමිලට අහිමි වුනු දේවල් ඒ ඔක්කම දිහා බලලත් සතුටු වෙන්න හේතුවක් හොයපු විදිය .... මේ ඔක්කම එක්ක

ආත්ම ගානක පවු එකම ආත්මයක ගෙවපු අමිලගේ ජිවිතය කියවපු නුවංගි කදුලු හලන්නට වුනේ හිත ඇතුලෙන් ඉකි ගසමිනි...  නාදුනන පුද්ගලයෙකු වුවත් නුවංගිගේ හදවත ගැස්සි ගියේ සරසවියේ ගත් නදිගේ සහ අමිලගේ චායාරුපයක් දුටුවිටය. දගකාර පෙනුමක් තිබුනු ඔහු කඩවසම් අයෙක් විය..

                                                                                                                                    

නුවංගි මේ සියලුම දේවල් නදි සහ කුමාරට බාර දෙන්නට විය.

කුමාරගේ නමින් තිබුනු ලි‍පිය මෙසේ විය

“”ආදරණීය නදි සහ මගේ අඹ යහලුවා කුමාර වෙත,,

 ඔය දෙන්නගේ අනාගතේට මම හදවතින්මම සුබ පතනවා ..

ඔය දෙන්නාගේ චුටි දෝනිව බලන්න ආසාවෙන් හිටියේ ඒත් බැරිවුනා..

සමහර විට මේක මගේ පෙර කරුමයක් වෙන්න ඇති නැත්තම් මේවා මෙහෙම වෙන්න තිබුනු දේවල් වෙන්න ඇති

මම දන්නේ නැ හරියටම මොකක්ද කියලා..

නදි ඔයා ගත්තු තිරනේට මම ගොඩක් සතුටු වුනා  මොකද ඔයාගේ ලස්සන ජීවිතේ කාලකන්නියෙක් ලග විනාස වෙලා යනවා බලන් ඉන්න බැරිවුනු කෙනෙක් මම ඔයාටත් වැඩිය.

සමාව ගන්න හේතුවක් නැ වරදක් කරලා නැති හින්දා

මගේ නමට තියන  ඉඩම මම නදිගේ නමට ලිව්වා

පුලුවන්නම් මගේ අම්මව දුකක් නොදි බලාගන්න. මට එයාව බලාගන්න විදියක් නැ. ඔයාලගෙන් මෙ උදව්ව මම ඉල්ලන්නේ මට ඉල්ලන්න වෙන කෙනෙක් නැති හින්දා. මම ජිවත් වෙලා ඉන්නකම් ඔය දෙන්නට මට ඒ උදව්ව කරන්න බැරි හින්දයි මම යන්නේ යන්නම..

සතුටින් ඉන්න .. කුමාරයෝ මගේ  රැකගනින් මගේ පන නදි වයි හුස්ම වෙච්චි මගේ අම්මාවයි.

මම දන්නවා උඹ මේ උදව්ව නොකර ඉන්නේ නැ මට.. තෙරුවන් සරණයි

            මීට කාලකන්ණි අමිල,,””

********

********

“ අඩෝ අමිල අඹ මට සොරි කියන්නවත් දෙන්නේ නැතුවම ගියාද

ඇයි බන් උඹ ගියේ මෙහෙම... මට දරාගන්න බැ යකෝ උඹට  බැ එහෙම යන්න.” කිසිදා හඩනවා දැක නැති කුමාර කැ ගසමින් හඩා වැලපෙන්නට විය.. කුමාරව වත්තම් කර ගැනිමට නදි මහත් වෙහෙසක් දරන්නට විය. ඒ ඔහු ඔපරේෂන් කල සිටි නිසා.

කුමාර හා නදි යන විට අමිලගේ දේහය භුමධානයට කටයුතු සුධානම් කර ඇත. සෙනග පිරි ඉතිරි තිබුනු මල ගෙදර

සැමගේ නෙතු තෙත්ව තිබෙන්නට විය .. සරසවි යහලුවන් නැ දැ හිතමිතුරන් නිහතමානි අමිලගේ ගුණ වර්ණනා කරද්දි 

අමිල සමග විනෝදයෙන් කාලය ගත කල සැටි කියන විට කුමාරව කැ ගස්සවමින් හැ‍ඩවෙන්නට විය...

“බලපන් මචන් අමිලයග මිනයවත්  මට බලන්න නැ ..

කරපු  වැරැද්දට මට සමාව ගන්නවත් විදියක් නොදිම මු ගියා මචන්... මන් තමායි මුගේ හොදම යාලුවා ඒත් මම තමයි මුගේ පව්කාරම යාලුවත් ... මු මට වකුගඩුවක් දිලා මාව ජිවත් කරලා ස්තුති තරගන්නවත් නොදිම මැරිලා ගියා... මම මුට කොච්චර ‍ද්‍රෝහි කමක්ද කලේ මචන්.. ඇවිත් මට ආයෙත් කනට ගහලා අඩන්න එපා කියලා කියලා පලයන් අමිලයො ...  “’

කුමාර ගමේ හිතවතෙකුගේ කරෙ වැටි හඩමින් සිටි

නදි කිසිවක් වටහාගත නොහැකි අයුරින් බිරාන්තව සිටි .. නදි  සිටියෙ කදුලු පිරුනු කල්පනා ලොවකයි..

පාන්සකුලයට වැඩි ගමේ පන්සලේ මහ නායකහිමි නම අමිල ගැන ගුණ වයන්නට විය..

“’ අද අප අතරින් පරලොව සැපත් වෙලා ඉන්න අමිල තරූණ උපාසක මහත්මයා

මම දන්න තරමින් හොද දක්ශ බුද්ධිමත් සරසවි වරමි ලබපු හොදට පන්සල ඇසුරු කරපු තරුණයෙක්.

මිනිසුන්ට නොවිය යුතු කරදර වලටත් මුහුන දීපු මේ මහත්මයා ඒත් හදවතින් වැටුනේ නැ.

මට මතකයි මේ ලගදි දවසක් මෙ අමිල මහත්මයා පන්සලට ඇවිත් මට කියනවා..

අනේ අපේ හාමුදුරුවනේ මේ පන්සල වෙනුවෙන් මට ඉස්සර වගේ ලොකු දෙයක් කරන්න ඕනේ ඒත මේ අත් කොට කැල්ලයි කලුල් කොටෙයි මට හරස් වෙලා‍‍‍‍....කියලා “”

 ස්වාමින් වහනිසේගේ ඇසිනුත් කදුලු ගලාගෙන යද්දි වචනත් බිදෙන්න ගත්තා.. මොහොතක් නතර ව හිද යලිත් ධර්ම දේශනාව සිදුකොට පාන්සකුලයේ වැඩ නිමා කලා . පසුව 6ය දෙනෙකුගේ කරමතින් ගිය අමිලගේ දේහය සහිත පෙට්ටිය සොහොනෙ මිහිදන් කෙරුනේ මහ ජනගගකගේ ඇස කදුලුවලින් පුරවමින්. 

සොහොනේ වැඩ කටයුතු නිමාවිමෙන් පසු මෙතෙක් වෙලා නිහඩව සිටි නදි ‍සොහොන බදන් හඩන්නට විය..

“”ඔයා මෙච්චර හොදවුනේ ඇයි අමිල අයියේ  ඔයාට බැරි වෙලාවෙදි මං ඔයාව දාලා ගිහිල්ලත් මාත් එක්ක තරහ නුවුනේ ඇයි අමිල අයියේ ඇයි

නැ අමිල අයියේ නැ

ඔයා කාලකන්නි නැ ඔයාවගේ දෙවියෙක් අහමි වෙච්චි අපියි කාලකන්නි අපියි කාලකන්නි “”

ලබන ආත්මෙවත් අපිට දුකක් නොදි ඉන්න   මගේ දෙයියෝ  ඇයි පොලවේ හැපි හැපි වැලපෙන්නීය...

**************************************

අමිල සිතු අයුරින්ම කුමාර අමිලගේ මව තමන්ගේ මවක් ලෙසින්ම බලාගන්නට විය;.

ඒත් අමිල ඉතිරි කල ගිය දුක් බර මතක සටහන් අමිලගෙත් නදිගේත් ජිවිත වල සදාකල් පවතිනි ඇත 

_නිමි_

මම මේ කතාවෙන් උත්සහ කලේ වචන වලින් හැගිම් දැනවීමටයි ...

මා ‍කොතෙක් දුරට සාර්ථකද යන්න කමෙන්ටුටුවක දමා යන්න